Hommage Rony Verbiest Antje De Boeck, Mario Vermandel, Hans Van Oost, Tony Gijselinck, Kathleen Vandenhoudt, Bruno Deneckere & Derek Banana Peel Ruiselede (03-03-2025) reporter: Marcel & photo credits: Marcel info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Maandagavond wordt zowat een vaste muziekavond tegenwoordig. Echter voor eens niet echt een blues avond daar in de Banana Peel, maar wel een “hommage” aan een groot muzikant die op 21 januari van vorig jaar, veel te vroeg van ons is heengegaan: Rony Verbiest.
Dat de man veel indruk heeft gemaakt in zijn carrière en goede herinneringen heeft achtergelaten bij velen, bewijst het bordje “sold out” aan de voordeur.

“Respect” is een uitstekend woord voor mensen die iets betekenen, en zeker al voor artiesten als virtuoos Rony Verbiest. De man kon jazzmuziek brengen en naar een hoger niveau tillen. Belgische boegbeelden als Johan Verminnen en Jo Lemaire werkten maar al te graag met Rony, meteen een extra dimensie in hun muziek.

De man was wereldberoemd in onze contreien, buiten wat optredens in Nederland was hij redelijk honkvast. Amper zes jaar en Rony had de accordeonmicrobe al van zijn vader, cafébaas van, hoe kan het anders, “De Accordeonist”. Zijn opleiding in het conservatorium leidde hem meer naar de saxofoon, wat zijn veelzijdigheid onderstreepte Traditionele musette mengde hij feilloos met moderne jazz, klassieke en volksmuziek en de zwoele Argentijnse tango. Rony was een man van de wereld, van het volk en van zijn Zelzate. Rony staat in het grootboek van de Belgische muziekgeschiedenis en verdient zeker en vast een eerbetoon.

Deze avond brengen tal van muzikale kleppers een eerbetoon aan een groot muzikant en vriend. Vanavond op het podium van de Banana Peel: Antje De Boeck, Mario Vermandel (bas & contrabas), Hans Van Oost (gitaar), Tony Gijselinck (drums), Kathleen Vandenhoudt (gitaar en zang), Bruno Deneckere (gitaar en zang) en Derek (gitaar en zang).

Iedereen zat op het puntje van zijn stoel, enfin toch diegenen die een zitplaats hadden gevonden, toen Mario, Hans en Tony het podium opstapten en de avond startten met ‘Sous Le Ciel De Paris’, nummertje uit de jaren vijftig, gevolgd door ‘Vinto’ een jazzy nummertje van de hand van Rony dat op zijn album ‘Time Of the Doves’ staat. De rest van de band betreedt dan de bühne en komt zijn echtgenote, Antje De Boeck, een pakkend gedicht ter ere van Rony voorlezen.

In diezelfde sfeer zet nadien Bruno een prachtige ‘Now My Lighthouse Is Gone In’, waarna Kathleen er nog een schepje bovenop doet met ‘Somewhere Down The Line’. Alles baadt in een heel serene sfeer en de muzikanten zijn foutloos. Alles klinkt zoals het moet klinken en de volle joint is zichtbaar aan het genieten.

Tijd voor Dirk “Derek” om zijn ding te doen en dat doet hij op schitterende wijze met ‘Vesoul’, een prachtige song van wijlen Jacques Brel, waarna hij er met Bruno nog een schepje bovenop doet met ‘Les Marionettes’ van Christophe. Ik betrap mezelf dat ik vlijtig aan het meezingen ben. Niks mis mee trouwens en het nummer zet Antje aan om enkele danspassen op het podium te wagen. Ze blijft daar dan even hangen om samen met Kathleen ‘I Bet The Moon Will Bleed’ te brengen.

Rony was een veelzijdig muzikant, die ook zijn weg vond in de kleinkunst, zo getuige Derek wanneer hij, na wat anekdotes te hebben verteld, ons trakteert op ‘Gij’ en ‘Donker Purper’, wat de vertaling is van “Deep Purple”, song dat op Dereks laatste plaat staat en speciaal als ode voor Rony werd geschreven. Het eerste deel wordt in stijl afgesloten met het stevige ‘Some People Call It Poison’. Amai, dat kon al tellen.

Na een frisse neus te hebben gehaald, het was alweer pokkenwarm in de joint en ons te hebben voorzien van een frisse Duvel, was ik helemaal klaar voor deel twee dat alweer werd ingezet door twee jazzy nummers van Rony: ‘Bolero de Quimet’ en ‘Wazy’.

Derek komt dan zijn goede vriend nog eren met ‘Abigael’, wat de voornaam van Rony’s moeder zou zijn. Echter heeft hij de titel en tekst veranderd in ‘L’Eternité’ naar het gedicht van de Franse dichter Arthur Rimbaud. Schitterend! We blijven met Dirk in Frankrijk hangen met ‘Je t’Attends’, song geschreven door twee groten van het Franse chanson in 1963, Gilbert Bécaud en Charles Aznavour. Jawaddedadde. Terwijl Kathleen vergeet dat het nu blijkbaar de beurt was aan Bruno, gaat ze vrolijk verder met ‘Reach For My Arms’ en ‘Is This Where We Land’. Tussendoor komt Antje De Boeck een eigen versie brengen van ‘Little Man’ van Tom Waits, maar dat kon mij persoonlijk jammer genoeg niet zo echt bekoren.

Allemaal heel intimistisch en nog steeds op zeer hoog muzikaal niveau. Terug naar Frankrijk met ‘Vis Ta Vie’ waarna Bruno dan eindelijk toch zijn deel kan brengen met ‘Moonlight. Wanneer Antje terug op podium opstapt blijken we al aan het laatste nummer van de avond te zijn, en bij deze sluiten Kathleen en Antje de avond af met hun versie van ‘Besame Mucho’.

‘Yesterday When I Was Young’ van Charles Aznavour en ‘Si Je Voulais Bien’ waarbij dat laatste alterneerde tussen het Frans en het Engels.

Bij deze viel ook het doek op deze geweldige muziekavond met een daverend applaus en een staande ovatie! Ik heb enkel de accordeon gemist. Ik denk dat Rony van daarboven gezien heeft dat het meer dan goed was geweest!

Marcel